Kurkumina to związek zawarty w kłączu ostryżu długiego (Curcuma Longa) charakteryzujący się licznymi właściwościami prozdrowotnymi. Związek ten używany był w medycynie Dalekiego Wschodu już około 4000 lat temu do leczenia dolegliwości żołądkowych, ciężko gojących się ran oraz łagodzenia stanów zapalnych. Kurkumina jest silnym antyoksydantem, porównywalnym z witaminą C i E, dzięki czemu wpływa na zachowanie równowagi oksydacyjnej w organizmie człowieka. Ten prozdrowotny kurkuminoid wpływa na prawidłowe funkcjonowanie mózgu oraz zwiększenie ilości lipoprotein frakcji HDL we krwi. Dla lepszego przyswajania kurkuminy warto połączyć ją w diecie z pieprzem, bądź olejami roślinnymi.

W 2013 roku matki chorujące na cukrzycę typu 1 lub typu 2 urodziły ok. 4,3 miliona dzieci. Cukrzyca typu 1 lub typu 2 stanowi wysokie ryzyko powikłań płodwych zarówno dla płodu jak i dla kobiety ciężarnej. W publikacji omówiono klasyfikacje, epidemiologię i patogenezę cukrzycy typu 1, wpływ cukrzycy na przebieg ciąży, jak również, powikłania płodowe (makrosomia płodu, zespół zaburzeń oddychania, wady wrodzone, zespół regresji krzyżowej).

W dzisiejszych czasach wzrasta zainteresowanie naturalnymi sposobami prewencji oraz leczenia chorób. Jednym z nich jest włączenie do diety pacjenta, a także osób z grupy ryzyka, naparów, syropów, owoców oraz suszonych liści morwy białej (Morus alba), którą stosowano już w starożytnych Chinach do leczenia dolegliwości różnego rodzaju. W wielu badaniach udowodniono wielokierunkowe działanie prozdrowotne liści, kory oraz owoców tej rośliny. Działania te obejmują m.in. właściwości: przeciwcukrzycowe, antyoksydacyjne, przeciwnowotworowe oraz przeciwmiażdżycowe.

W efekcie procesu starzenia się dochodzi do wystąpienia w organizmie człowieka szeregu zmian fizjologicznych. Masa mięśniowa oraz beztłuszczowa masa ciała ulegają zmniejszeniu. Regularne wykonywanie ćwiczeń fizycznych nie jest w stanie zatrzymać spadku siły mięśni, jednak pozwala na dłuższe utrzymanie sprawności i samodzielności.
Cel. Ocena wydolności fizycznej osób starszych przebywających w Domu Pomocy Społecznej w zależności od masy ciała i płci.
Materiały i metody. Badanie przeprowadzono na grupie 30 pensjonariuszy Domu Pomocy Społecznej, w wieku 68-84 lat (75,9 ± 4,16) obojga płci. 10 osób miało prawidłową masę ciała, 13 nadwagę, a 7 otyłość I stopnia. U wszystkich osób z otyłością występowało nadciśnienie tętnicze i miażdżyca. Ocena wydolności fizycznej oparta została o sześciominutowy test marszu. Badane osoby określały swój poziom wysiłku za pomocą zmodyfikowanej skali Borga (20-stopniowej).
Wyniki. Sześciominutowy test marszu ukończyło 28 osób. Wraz ze wzrostem wartości współczynnika BMI rosła wartość wszystkich przeprowadzonych pomiarów, poza wartością pomiaru tętna przed testem. Średni przebyty dystans przez osoby z prawidłową masą ciała był o około 6% większy w stosunku do osób z nadwagą i o 30% większy w stosunku do osób z otyłością.
Wnioski. Czynnikiem w istotny sposób wpływającym na wydolność fizyczną osób przebywających w DPS jest współczynnik BMI, wraz z wzrostem, którego następował spadek wydolności fizycznej. U osób z otyłością występowało wyższe ciśnienie krwi, a powrót do prawidłowego tętna był wolniejszy niż u osób z prawidłową masą ciała lub nadwagą.

Wraz z wiekiem zmienia się zapotrzebowanie na poszczególne mikro i makroelementy. Skład diety powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i opierać się na takich cechach jak m.in. wiek, płeć, masa ciała i aktywność fizyczna. W realiach Domów Pomocy Społecznej dostosowanie diety do indywidualnych potrzeb jest w znacznym stopniu ograniczone.
Cel. Analiza jakościowo-ilościowa diety Domu Pomocy Społecznej z uwzględnieniem stanu odżywienia pensjonariuszy tejże placówki.
Materiały i metody. Materiał stanowił dekadowy jadłospis ograniczony do trzech losowo wybranych dni. Badanie przeprowadzono na grupie 30 pensjonariuszy Domu Pomocy Społecznej, w wieku 68-84 lat (75,9 ± 4,16) obojga płci. Rozpoznanie i ocenę stanu odżywienia oparto o obliczony wskaźnik masy ciała BMI według klasyfikacji WHO oraz wskaźnik należnej masy ciała – NMC, wyznaczony według wzoru Lorentza. Do oceny sposobu żywienia wykorzystano specjalnie przygotowany kwestionariusz ankiety.
Wyniki. Wartość kaloryczna spożywanych produktów wynosiła średnio 2054 kcal (dieta podstawowa), 1469 kcal (dieta łatwostrawna), 1781 kcal (diety cukrzycowa). W zależności od diety udział poszczególnych substratów w dostarczaniu energii wynosił dla białek 14,1-19%, dla tłuszczów 30,4-39,7%, dla węglowodanów 42,2-50,6%. Wykazano, że 43,3% pensjonariuszy cierpi na nadwagę, a 23,3% na otyłość I stopnia. 80% badanych spożywa dodatkowe, samodzielnie przygotowane posiłki. Nadwaga występowała częściej u mężczyzn, a otyłość I stopnia u kobiet. Średnia różnica pomiędzy obecną masą ciała a NMC wynosiła 16,08±11,36 kg.
Wnioski. Wykazano, że większość pensjonariuszy DPS cierpi na nadwagę lub otyłość. Takiemu stanowi rzeczy może sprzyjać niska różnorodność podawanych posiłków oraz samodzielne spożywanie pokarmów, w tym słodyczy.