Wyszukiwanie artykułów

Celiakia uważana jest za jedną z najczęstszych nietolerancji pokarmowych, wynikającą z wrodzonej nietolerancji glutenu. Do niedawna uznawano tę chorobę za schorzenie małych dzieci, stosunkowo rzadko występującą w wieku dorosłym. W ostatnich latach obraz kliniczny celiakii zmienił się, a badania wykazują na wzrost zapadalności na chorobę wśród osób dorosłych, najczęściej między 30 a 50 rokiem życia. Postać objawów choroby jest różna, co utrudnia wczesną diagnostykę. W 90% przypadków objawy są niespecyficzne, będące efektem złego wchłaniania składników odżywczych przez organizm. Szacuje się że ok. 2,5 mln ludzi w Europie choruje na celiakię, w tym bezobjawowa postać występuje z częstością 1:100 do 1:300, a objawowa 1:3345. Celiakia występuje głównie u osób rasy białej, częściej u kobiet niż mężczyzn (w proporcji 2:1).

Celiakia to inaczej choroba trzewna dotykająca 0,5-2,5% populacji na całym świecie. Charakteryzuje się reakcją ze strony układu pokarmowego w odpowiedzi na gluten, białko obecne w wielu zbożach. Problemy, z którymi wiąże się ta jednostka chorobowa utrudniają codzienne funkcjonowanie, dlatego należy zastosować odpowiednie leczenie w celu ustąpienia symptomów. Czy dieta bezglutenowa to jedyne wyjście, a może istnieje inna alternatywa?

Celiakia jest coraz bardziej rozpowszechnioną chorobą autoimmunologiczną charakteryzującą się nadwrażliwością na występujący w ziarnach niektórych zbóż gluten. Jedyną metodą jej leczenia jest dieta bezglutenowa. Rosnąca liczba chorych na celiakię jest jednak niewspółmierna do nieproporcjonalnego wzrostu przemysłu spożywczego w zakresie żywności bezglutenowej (136% od 2013 do 2015 roku). W publikacji w The Journal of Pediatrics eksperci omawiają kilka z najczęstszych nieścisłości dotyczących diety bezglutenowej.

W 2008 r. Europejskie Towarzystwo Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (ESPGHAN) wydało stanowisko dotyczące glutenu w diecie niemowląt, w którym rekomendowało rozpoczęcie podawania glutenu jeszcze w okresie karmienia piersią. Jednocześnie odradzało jego wprowadzanie zbyt wcześnie (przed 4. miesiącem życia) lub zbyt późno (po 7. miesiącu życia). Od tego czasu pojawiły się nowe dane.

Małe, ciemne, niepozorne ziarenka mają niesamowity potencjał odżywczy. W pradawnej medycynie ludowej Majów i Azteków królują od wieków, jednak na naszym rynku obecne są od niedawna. W przeszłości były zalecane w leczeniu schorzeń układu oddechowego, chorób oczu czy infekcji.  Otoczone są twardą, celulozową łupiną, z którą enzymy trawienne człowieka radzą sobie z trudem. Nasuwa się zatem pytanie czy aby czerpać wszelkie korzyści z ich spożywania, ziarno nie powinno najpierw wykiełkować lub zostać zmielone? Kolejny dylemat może być związany z kwestią czy jest to fizjologiczny pokarm człowieka, skoro potrzeba dość intensywnej obróbki, aby było strawne? Dodatkowo, ich cena w porównaniu do innych ziaren i nasion jest stosunkowo wysoka. Kiedy i dalczego warto sięgnąć po te nasiona przedstawiono w publikacji.